3 - LATKI - Towarzyszenie dziecku w zabawie

 Towarzyszenie dziecku w zabawie

Poświęcanie czasu dziecku jest fundamentem relacji z nim. Zabawa, to podstawowa aktywność spędzana z dzieckiem. Jednak często jest to zabawa zapracowanego rodzica, czyli krótka i tylko na naszych zasadach: nie rób tego, to nie tak, nie rozrzucaj zabawek! Spróbujmy podejść do zabawy trochę inaczej. Przede wszystkim najważniejsze jest wygospodarowanie czasu dla dziecka, jeśli masz więcej dzieci musisz wygospodarować tego czasu więcej, dla każdego dziecka z osobna. Może być to godzina poświęcona jednemu dziecku, lub więcej, w zależności od tego ile masz czasu. Najlepiej byłoby gdyby byłaby to jednakowa pora każdego dnia, czyli ta sama godzina np. przed pójściem spać. Dziecko musi wiedzieć, że jest to czas właśnie dla niego i tylko dla niego. Jeśli umawiamy się z dzieckiem na konkretny czas, to ważne jest abyśmy dotrzymali słowa, ponieważ dziecko czeka i przygotowuje się na wspólną zabawę. Wyłączmy telefon, nie zajmujmy się wówczas niczym więcej, bądźmy tylko z dzieckiem. Zabawa w tym czasie polega na „towarzyszeniu” dziecku. Postarajmy się nie narzucać dziecku swojej woli, nie sugerować niczego i zapomnieć o naszych zasadach. Pozwólmy mu zadecydować, w co konkretnie chciałoby się pobawić. Podczas zabawy wchodzimy w świat dziecka, obserwujemy je i próbujemy dostroić się do jego potrzeb. W tym czasie dziecko jest „szefem” i nauczycielem, decyduje, na jaką zabawę ma ochotę. My dostosowujemy się do dziecka, nie wychodzimy z inicjatywą, jesteśmy jakby „3 kroki za dzieckiem.” Zadajemy w tym czasie jak najmniej pytań, zajmujemy się obserwacją i słuchaniem tego, co dziecko do nas mówi. Jeśli pojawi się zachowanie niepokojące, negatywne, wówczas ignorujemy je, chwalimy dziecko, jeśli przestanie robić to, co nas niepokoi. Jednak, jeśli dziecko staje się agresywne przerywamy zabawę z nim, zabierając mu w ten sposób naszą cenną uwagę- czyli coś, co dla dziecka jest największym wzmocnieniem. Po zabawie możemy porozmawiać z dzieckiem na przykład, jeśli wystąpiło jakieś niepokojące zachowanie z jego strony, albo jest coś, o czym chciałabyś z nim porozmawiać.
Takie poświęcenie się dziecku uczy go komunikacji, uczy jak słuchać, a co najważniejsze buduje autorytet rodzica. Pilniejszym rodzicom proponuję notować własne przemyślenia z każdego dnia towarzyszenia.

 Zachęcam do poznania 20 zasad, które pomagają w lepszym towarzyszeniu dziecku:
1. Nie wydawaj poleceń oraz instrukcji
2. Zadawaj jak najmniej pytań
3. Opisuj, co się dzieje, np. „Układasz wieżę z klocków, teraz stawiasz czerwony klocek”
4. Zwracaj się do dziecka po imieniu
5. Wypowiadaj się pozytywnie, unikaj negatywnych komentarzy
6. Naśladuj dziecko, gdyż dzięki temu informujesz go, że to, co robi ma wartość
7. Wyznacz konkretny czas na towarzyszenie dziecku każdego dnia
8. Słuchaj dziecka i obserwuj, co robi
9. Poproś kogoś, aby obserwował jak towarzyszysz dziecku
10. Pokaż innym osiągnięcia twojego dziecka, np. rysunek, czy budowlę z klocków
11. Kiedy towarzyszenie stanie się dla ciebie czymś naturalnym, spróbuj robić to częściej przy innych okazjach
12. Musisz mieć pewność, że dziecko wie, że mu towarzyszysz
13. Zwracaj się do dziecka z entuzjazmem
14. Podawaj dziecku potrzebne rzeczy do zabawy
15. Pamiętaj, że nie musisz wyrażać zgody na pewne zabawy podczas towarzyszenia. Jeśli według ciebie jakaś zabawa jest niepokojąca nie zgadzaj się na nią
16. Unikaj aktywności, których dziecko nie może samo zrobić
17. Ignoruj rzeczy, których nie lubisz jak dziecko robi
18. Ty decydujesz ile trwa towarzyszenie
19. Pozwól dziecku działać w jego tempie
20. Nie rób niczego za dziecko, staraj się unikać nadmiernego pomagania.


Materiał: Towarzyszyć dziecku, Judy Hutchings, 2002
Kamila Pasternak - Opalko